کد مطلب:261585 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:246
بررسی دوران امامت از دیدگاه سیاسی
طول مدت امامت امام حسن عسكری (علیه السلام) چیزی حدود شش سال، از سال 254 تا 260 ه.ق گزارش شده است.
علاوه بر اینكه امام، بخش عمده ی این مدت را در پادگان نظامی به سر بردند، در زندان نیز با كسی ملاقات نداشتند، تا سرانجام در 28 سالگی به شهادت رسیدند و مسئولیت امامت خود را به فرزندش حضرت مهدی (علیه السلام) دادند و بعد از آن، غیبت و مرجعیت، آغاز شد.
نكته ی اساسی این است كه چرا غیبت، با امامت امام دوازدهم آغاز شده است؟ با توجه به دوره ی كوتاه و سراسر حبس امام یازدهم، اگر غیبت از همان زمان، یعنی از ابتدای
[ صفحه 21]
امامت آن حضرت، صورت می گرفت، چه اتفاقی رخ می داد؟ آیا این پدیده یك اتفاق و یا صرفا به خواست خداوند بوده و یا حكمتی داشته است؟
روشن است بر اساس نظام تقدیر، هیچ پدیده ای در عرصه ی هستی بدون علت و حكمت نبوده، نیست و نمی تواند باشد؛ بنابراین، بدیهی و طبیعی است كه آن صورت واقعه دارای حكمتی بوده است.
بدین پایه باید حكمت آن را در اثر وضعی و نقش عینی امام یازدهم در آن زمان، مرور كرد و یافت؛ یعنی اگر حضور امام عسكری (علیه السلام) در زندگی امامان وجود نداشت، حیات اجتماعی، دچار نوعی نازایی می شد و روال تاریخی، دست خوش وقفه افتاده و بشر برای گذر به عصر غیبت و مرجعیت، هموار و آماده نمی شد.
ائمه موسوم به «ابن الرضا: فرزندان امام رضا (علیه السلام)» از آغاز سده ی سوم هجری و اندكی پیش از آن، سیاستی سه محوری را طرح، تدبیر و تعریف نموده اد و متناسب با ویژگی های زمانی و مجموعه ی شرایط و امكانات اقدام كرده اند.
[ صفحه 22]
سیاست محوری ائمه ی سه گانه، نزدیك هفتاد سال، طول كشید كه دوره ی گذر از عصر حضور به عصر غیبت می باشد عبارت است از:
الف: آماده سازی فكری - فرهنگی جامعه برای گذر به دوره ی غیبت و عصر اجتهاد و مرجعیت
ب: راه اندازی شبكه ی ارتباطی و آماده سازی زمینه ی سیاسی - اجتماعی برای تجربه ی مدیریت خودگردان
ج: نفوذ و فروپاشی تدریجی نهاد قدرت خودكامه ی متغلب روزگار امام حسن عسكری (علیه السلام)، روزگاری است كه بر خلاف همه ی خودكامگی ها و فتنه انگیزی ها، هرم نشینان قدرتمدار و اصحاب انجماد، دین و نظام سیاسی ناشی از آن بر حسب قرائت علوی - دست كم در شكل قدرت سایر - توانایی آن را پیدا كرده است كه روی پای خود بایستد و ماندگار شود، در این رابطه آن امام به عنوان آخرین خلقه ی سیاست دوره ی گذار، در جهت تقویم سیاست یاد شده، راهبردهایی را تعریف و تدبیر نموده و به اجرا گذاشته است، از جمله:
[ صفحه 23]
علاوه بر اینكه امام، بخش عمده ی این مدت را در پادگان نظامی به سر بردند، در زندان نیز با كسی ملاقات نداشتند، تا سرانجام در 28 سالگی به شهادت رسیدند و مسئولیت امامت خود را به فرزندش حضرت مهدی (علیه السلام) دادند و بعد از آن، غیبت و مرجعیت، آغاز شد.
نكته ی اساسی این است كه چرا غیبت، با امامت امام دوازدهم آغاز شده است؟ با توجه به دوره ی كوتاه و سراسر حبس امام یازدهم، اگر غیبت از همان زمان، یعنی از ابتدای
[ صفحه 21]
امامت آن حضرت، صورت می گرفت، چه اتفاقی رخ می داد؟ آیا این پدیده یك اتفاق و یا صرفا به خواست خداوند بوده و یا حكمتی داشته است؟
روشن است بر اساس نظام تقدیر، هیچ پدیده ای در عرصه ی هستی بدون علت و حكمت نبوده، نیست و نمی تواند باشد؛ بنابراین، بدیهی و طبیعی است كه آن صورت واقعه دارای حكمتی بوده است.
بدین پایه باید حكمت آن را در اثر وضعی و نقش عینی امام یازدهم در آن زمان، مرور كرد و یافت؛ یعنی اگر حضور امام عسكری (علیه السلام) در زندگی امامان وجود نداشت، حیات اجتماعی، دچار نوعی نازایی می شد و روال تاریخی، دست خوش وقفه افتاده و بشر برای گذر به عصر غیبت و مرجعیت، هموار و آماده نمی شد.
ائمه موسوم به «ابن الرضا: فرزندان امام رضا (علیه السلام)» از آغاز سده ی سوم هجری و اندكی پیش از آن، سیاستی سه محوری را طرح، تدبیر و تعریف نموده اد و متناسب با ویژگی های زمانی و مجموعه ی شرایط و امكانات اقدام كرده اند.
[ صفحه 22]
سیاست محوری ائمه ی سه گانه، نزدیك هفتاد سال، طول كشید كه دوره ی گذر از عصر حضور به عصر غیبت می باشد عبارت است از:
الف: آماده سازی فكری - فرهنگی جامعه برای گذر به دوره ی غیبت و عصر اجتهاد و مرجعیت
ب: راه اندازی شبكه ی ارتباطی و آماده سازی زمینه ی سیاسی - اجتماعی برای تجربه ی مدیریت خودگردان
ج: نفوذ و فروپاشی تدریجی نهاد قدرت خودكامه ی متغلب روزگار امام حسن عسكری (علیه السلام)، روزگاری است كه بر خلاف همه ی خودكامگی ها و فتنه انگیزی ها، هرم نشینان قدرتمدار و اصحاب انجماد، دین و نظام سیاسی ناشی از آن بر حسب قرائت علوی - دست كم در شكل قدرت سایر - توانایی آن را پیدا كرده است كه روی پای خود بایستد و ماندگار شود، در این رابطه آن امام به عنوان آخرین خلقه ی سیاست دوره ی گذار، در جهت تقویم سیاست یاد شده، راهبردهایی را تعریف و تدبیر نموده و به اجرا گذاشته است، از جمله:
[ صفحه 23]